Nieświadome pożegnanie. Proza.

Przed nimi wznosiły się spowite mgiełką
szaroniebieskie góry. W powietrzu pływały
strzępki mgły podobne do kawałków cukrowej
waty. Cienie obłoków ciągnęły się po niebie
niczym cygański tabor. Rozjaśniło się i
snop złocistych, słonecznych promieni zaczął
pieścić ziemię gorącymi pocałunkami.
W dali horyzontu niebo było wysokie i czyste,
turkusowo-błękitne z lekkim mlecznym
odcieniem. W tle srebrzystej wspaniałości
rozciągały się purpurowo brązowe szczyty,
osłonięte lasem i wystawione na słońce.
Wiatr igrał w konarach wysmukłych jodeł, a rząd
gęstych świerków wydawał woń balsamiczną.
W wynajętym pokoju panował przyjemny
spokój i chłód. Przez okno wpadały do środka
promienie słoneczne niosąc ze sobą falę
słodkiego, ciepłego powietrza pomieszanego
z zapachem polnych kwiatów i sosny. Zapachy,
które kochała. Delikatna zasłona drżała
w lekkim powiewie. Majestatyczny świerk niczym
wydłużona sylwetka ciemnozielonego
strażnika pełniła wartę tuż za oknem.
Cykady wykonywały znajomy hymn
stapiający się z cichą muzyką płynącą
z nawoływania wiatru. Jego leniwy, niski
ton głosu działał na nią równie mocno jak
siła i zdecydowanie, gdy ramiona
obejmowały ją w swoje posiadanie.
Przytuleni do siebie twarz przy twarzy
z rozkoszą przysłuchiwała się jego
przyspieszonemu oddechowi nieświadoma,
że jest to pożegnanie. Księżyc zaplątał się
w cieniach i mknął po drodze rozjaśnionej
białym światłem wieczornych gwiazd, ale i jego
twarz stała się blada w obliczu tego co się stało.

Tessa50.

autor

Tessa50

Napisany: 2011-02-24 Dodano: 2011-02-24 22:23:51

Ten wiersz przeczytano 892 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie