Nikła nadzieja.

Jest ciemno i ciasno, droga wiedzie kręta,
coś pcha mnie uparcie w nieznane czeluści.
Już drogi powrotnej prawie nie pamiętam,
a i też odwaga pewnie mnie opuści.

Pochodnia wygasła, drewno tli się jeszcze,
zaduch korytarza dusi krtań i dławi.
Chłód trzęsie mym ciałem, wywołując dreszcze,
oko patrząc w mroczność łzą zmęczoną krwawi.

Szukam gdzieś oparcia, tłukąc puste ściany,
ręce uderzają w nieprzebytą ciszę.
Jestem już zgubiony, o świecie kochany,
czy kiedyś zobaczę, czy ciebie usłyszę.

Ale cud się staje, bo raptem w oddali,
rozbłysło maleńkie światło czymś niesione.
I zbliżało szybko…boże czym mam chwalić,
że tak ucieszyłeś me ciało zmęczone.

Ta nikła nadzieja, co błyskiem się stała,
urosła do rzeczy której rozum czekał.
Ciemność gdzieś przepadła, jakby nie istniała,
ukazując drogę dla losów człowieka.

autor

Grand

Napisany: 2008-10-08 Dodano: 2008-10-07 14:46:34

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie