Nina i Andrew

Myślę Kochani, że zainteresuję Was swoją opowieścią.

Na życzenie męża, trochę też z własnego wyboru, będąc pod wpływem bajecznych obiecanek, Nina podjęła decyzję o przeprowadzce do Londynu. Jej mąż Andrew miał mieć tu przyjaciół i wymarzoną pracę, projektanta. Trudno jej było rozstać się z ładnie urządzonym domem w Kaliszu, z przyjaciółmi, z pracą hotelarki, którą uwielbiała. Ale cóż nie robi się dla kochanej osoby? Wciąż widziała w jego oczach radosne płomyki i ten zapał tryskający nadzieją, że się uda.
Pakowała się do wyjazdu, choć w głębi serca czuła opór i nutkę smutku.
Nadszedł wreszcie dzień podróży. Wszystko przebiegało zgodnie z planem. Za dwie i pół godziny byli już w Londynie. Mąż pokazał posesję na której znajdował się dom. Był trochę zapuszczony i wymagał głębszego remontu. Krajobraz otaczający go, bujna zieleń z krętymi ścieżkami i z widocznym niebieskim jeziorkiem wynagradzał ten niespełniony widok.
Na drugi dzień, po głębokim śnie Andrew z tupetem wziął się za pracę. Całymi dniami i wieczorami siedział w swoim biurze, ciągle coś kreśląc, debatując, to znów wyjeżdżając służbowo. Cały ten wir pochłonął go bez reszty, spychając na dalszy plan żonę. Nina czuła się smutna i zawiedziona. Wciąż nie miał dla niej czasu. Tylko zdawkowy uśmiech, muśnięcie w pośpiechu w policzek miało ukochanej wystarczyć. Nie było tu dla niej pracy, przyjaciół. I to miało być wymarzone życie? Poczuła, jak grunt usuwa jej się pod nogami. Następny dzień i kolejny był podobny, praca Andreja, pośpiech, wyjazdy służbowe i tak bez końca, aż do pewnego czasu.
Był przejrzysty, wiosenny poranek. Słońce wkradało się przez okno, wprost na łóżko Niny. Radośnie przegarnęła brązowe włosy i postanowiła po śniadaniu wyjechać na małą przejażdżkę po peryferiach miasta. Po raz pierwszy tu, poczuła się wolna i beztrosko radosna. Wtem jadąc przez młody, zielony zagajnik, z bocznej uliczki wyjechał wprost na jej samochód pijany kierowca. W jednej chwili życie załamało się, jakby gdzieś leciało w przepaść. Szpital, nieodzyskanie przytomności.
Andrew zrozpaczony stanął przy łóżku żony. Dopiero teraz zrozumiał kim dla niego była i jak bardzo ją zawiódł swoim przyjazdem do Londynu. Widział w niej już nie człowieka, lecz anioła. Z całych sił pragnął by się wybudziła i wszystko było, jak dawniej. Ciągle powtarzał słowa, Boże nie opuszczaj jej. Przez chwilę pomyślał, jak dawno nie zwracał się do Boga i nie modlił się. Czy trzeba było aż takiego doświadczenia, wstrząsu, by zastanowić się głębiej nad swoim życiem?
Zapomniał o pracy, interesach, kolegach. Teraz liczył się tylko Bóg i ona, ukochana. Czy będzie żyła?
Gdy tak utkwił wzrok w jej bladą twarz, nagle drgnęła powieką. Nino żyjesz! Powoli otwierała oczy.
- Andrew, co ze mną?
- Miałaś wypadek.
Spokojnie opowiedział jej całe zdarzenie.
Dzięki Bogu żyjesz!
Pocałował jej czoło i dłonie.
Postanawiam i obiecuję Ci, wracamy do Kalisza! Na jej wątłej twarzyczce pojawił się uśmiech.

autor

Grażyna Sieklucka

Napisany: 2017-01-30 Dodano: 2017-02-01 08:46:01

Ten wiersz przeczytano 1672 razy

Oddanych głosów: 53

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie