Niwolnica zmysłów... Moja...

Gdy byłam na granicy śmierci,
nauczyłam się żyć..
Gdy twardo stąpałam po ziemi,
pokazano mi, że umiem latać.
Gdy przyjmowałam od losu kolejne ciosy,
moje usta wciąż śmiały się..
Gdy moje spracowane dłonie, nie mogły udźwignąc nic..
wtedy zrozumiałam, że stać mnie jeszcze na wiele.

Gdy moje serce przestawało bić,
pare słów spowodowało,
że wracała chęć do życia.

Gdy czułam, że nie mam nikogo..
Wtedy przyszła dusza do mnie..
Która skarciła mnie, bo zapomniałam o niej..

Gdy czułam bezsilność,
moje serce dodawało sił, czułam jego rytm

I tak za każdym razem,
gdy żyć mi się odechciewa..
Patrze w przeszłość i wiem,
że to co mnie nie zniszczyło,
tylko mnie umiacnia.

Wywód moich myśli.. nie kieruje go tylko do siebie. Mało ludzi go zrozumie.. bo to jest moja gonitwa myśli..

autor

selua

Dodano: 2005-12-11 15:14:02

Ten wiersz przeczytano 435 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie