Noc Kupały

Spójrzcie tam, ktoś o pień brzozy lekko się oparł.
W białej poświacie łatwo tę postać zobaczyć,
choć ciemno i blask tam ogniska nie dotarł.
Podejdzie tutaj czy chce nas tylko przestraszyć?

Widzicie? Ciarki mi przechodzą po grzbiecie.
Włos potargany, oczy bez blasku, suknia podarta.
Co to za zjawa i czego szuka w tym świecie?
Czy wiecie? Boga to jest posłaniec czy czarta?

Znam tę sukienkę, poznaję dziewczynę
co kiedyś piękna była i zgrabna jak łania.
Znam z opowieści jej cierpień przyczynę
i wiem dlaczego co rok się z piekła wyłania.

Dawno, na pewno kilka minęło już wieków,
w noc Kupały przy ognisku o kochanku marzyła.
Piękna, swawolna, świadoma swych wdzięków
śpiewała i zalotnie chłopcom w oczy patrzyła.

Wieczorem, jak zwyczaj odwieczny przykazał
wianek uwity z kwiatów pięknych jak tęcza
z nurtem puściła, gdy zmrok kontury zamazał,
wiedząc, że swatów rzeka tej nocy wyręcza.

Chłopcy ze śmiechem pobiegli nad brzegiem.
Każdy chciał wianek swej lubej wyłowić.
Naszej panny wianek złapał dumny z siebie
młodzian, którego zalety trudno wysłowić.

Dobry i pracowity choć jeszcze tak młody,
nadzieje wiązał z wyłowionym wiankiem.
Przytulał do serca skarb wyjęty z wody
zbyt biedny by mógł jej zostać kochankiem:

- Głupi, stary, byle bogaty - taka moja maksyma.
Wiem przecież, że biedy uroda mi nie osłodzi.
Odejdź biedaku, ten wianek znaczenia nie ma -
śmieje się panna i już innego uwodzi.

Więc odszedł. Nikt go nie widział od tamtej pory.
Ktoś tylko słyszał , gdy świt mrok nocy rozpraszał,
tam gdzie głębia największa, od strony zapory,
straszny krzyk, jakby diabła do tańca zapraszał.

A dziewczyna, która miłości szczerej nie chciała,
przez całe swe życie straszona przez ducha,
do końca dni swoich szczęścia nie zaznała.
Aż życie zgasło, jak świeca w wiatru podmuchach.

I teraz straszy świętojański widząc ogień,
tęskni za miłością tamtego młodzieńca
Chce by się czas cofnął i ogniska płomień
wypalił z serca pychę i piętno odmieńca.

A teraz chodzi nocą po lasach i łąkach,
za swą próżność odwieczną odprawia pokutę.
Jeszcze przez lat tysiąc tak się będzie błąkać
aż ogień rozgrzeje lodem serce skute.

autor

artur s

Napisany: 2019-06-22 Dodano: 2019-06-22 09:26:59

Ten wiersz przeczytano 1594 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie