Noce

Ponoć pisać o niebie to już banał.
Grubymi nićmi szyta grafomania!
Ale jak tu nie pisać! To piękno
mogłoby zabić, gdyby nie natrętna,
bezwstydna, rozpasana chęć życia.

Czasem marzę, że może jak wreszcie
odważę się umrzeć, tam na górze, chociaż
jeden płomyk zatańczy dla mnie krótkie
paso doble, wybijając rytm zachwyconymi spojrzeniami
na całym świecie.
A ja będę mógł przyjrzeć się, temu dance macabre
moich planów, bez złości na swą własną ułomność.

Nocą ponoć łatwiej o depresję.
Nazywamy siebie dziećmi słońca, wściekle
wpatrzonymi w swoich Sola, Re, Szamasza...Jezusa?
Co z tego, że gdy zaśniemy dużo łatwiej obronić
nas, lekko wyhamować bieg ku okrutnej
jaskrawości schyłku?

Noce bywają chłodne płaczem pijaczków, którzy
pojęli własną przepaść w chwili zamyślenia
(pewnie gdy wylewali swoją niemoc na kolejny mur).
Noce bywają czarne nienawiścią dzieci, których
rodzice przecenili swoje człowieczeństwo.
Noce bywają wietrzne okrzykami kochanków, gubiących
się w swym uczuciu wszędzie, z wyjątkiem pościeli.

Noce...

Noce to sen przyszłości, otulanej troskliwie
pościelą pragnień, przez pochyloną nad nią,
zwykle stojącą parę długich kroków wstecz siostrą.

Noce...

Noce to dni rozmyte w granat nieba, przesiąkniętego
złotymi szpilkami zamyślenia i pewności,
że chociaż na moment jest nam najlepiej na świecie.

Noce...

Noce to...spojrzałem za szybę i odłożyłem kartkę.

autor

osobiesam

Napisany: 2009-08-20 Dodano: 2009-08-21 10:04:38

Ten wiersz przeczytano 778 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie