nocne impresje na kotwicowisku

Jacht tańczy na kotwicy aksamitnej ciszy
senne fale gadają z burtami
Zasnął nawet wpół pieśni ciężki łańcuch kotwiczny
Utulony modrymi szumami

Maszt wysmukłą swą kibić ubrał w suknię z atłasu
Diamentowym przepasał Orionem
I perłową poświatę sponad brzegów Wszechczasu
W diadem topu wpiął na ochronę

Pokład wtopił się w ciemność, już kajuty czekają
Na powieki rzęsami zapięte
Lecz gwiazd srebrnych okruchy w inny świat nas wołają
Gdzie marzenia w odmętach zaklęte

Gdzie się snują po smukłych księżyca promieniach
W rybich łuskach i w delfinów śpiewie
Wodorostów dotykiem zapomniane wspomnienia
Ale czyje i o czym? – już nie wiem...

I płyniemy w głębiny bezsennością brzemienni
Z tą nadzieją niby kulą u nogi
Że dotkniemy dna serca zanim całkiem się ściemni...
I wpłyniemy do portu bez trwogi...

....ten nocny obrazek przywieziony z jakiejś zatoczki na Kornatach dedykuję wszystkim przyjaciołom i czytelnikom na beju...

autor

antanika

Napisany: 2007-08-15 Dodano: 2007-09-05 16:06:35

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie