Nocny monolog

Przemęczony dzień zaczął na nogach się słaniać,
księżyc zaciekawiony zagląda przez okno,
cień rozpełza po ścianie,
jakby chciał ją połknąć,
nim na dobre wyruszy w podróż do świtania.

Strach pojawił się znikąd pod szklanym sufitem
i na pętli bezczasu jak wisielec zawisł,
tępym wzrokiem zachęca
do mrocznej zabawy,
przestraszonym na skórze cyrografy pisze.

Stary zegar odliczył dwanaście uderzeń,
zgasił światła latarniom na ulicznych słupach,
które pijak namaszczał,
aż przed domem upadł,
jakby nie chciał obudzić upiora w operze.

W wyobraźni niepokój robi wielkie oczy,
co jak złodziej zamiary w zakamarkach chowa,
żeby znowu się zmienić
w bestię o stu głowach,
zanim gwiazda poranna pełny krąg zatoczy.

Pierwszym blaskiem oślepi bezsenne koszmary,
złapie wodze fantazji, strzemiona dociągnie,
nim znów zdoła zapętlić
początek i koniec,
chociaż chwilę wytchnienia przed nocą ocali.

autor

abandon

Napisany: 2018-11-30 Dodano: 2024-01-05 10:41:58

Ten wiersz przeczytano 657 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Sylabiczny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie