Noga w strzemię

Gasną latarnie. poznikały z chodników ich odblaski
za mną miasto, wszedłem w przyrody zielony ganek
Inna jest zieleń , gdzie promienie zaledwie ją muskają
jeszcze w odrętwieniu nocy jak żołnierze trwają

Głowa ma zajęta twoja osobą, nie tylko tego ranka
to piękno we mnie trwa nieprzemijająco
W każdym krzaku , drzewie w nich widzę ciebie
Nawet chmurka twoim kształtem jest na niebie

Nie podążam białym koniem, nogi nie w strzemionach
głowa w chmurach, stopy czarna twarda ziemia
Mimo to mam w sobie ten romantyzm do białogłowej
dłonie w długich rękawiczkach, kapelusz ubrany tiulowy

Ty jesteś w alabastrze, w nim wyrzeźbiłem kształt boski
Każdy fragment ciebie rzeźbie w pięknie pełen troski
Delikatna tyś subtelnego dziewczęcego niewinnego uroku
Z dłutem w dłoni rzeźbie co dnia, zawsze stoję z boku

Kształć w wichurze o bladym świcie widziany
Jak posag nie w alabastrze ale w zlocie odlany
Dłonią rozmywam twój widok w rzeźbie
Żywą kochana w uśmiechu perlistym wolę ciebie

Słońca pełne nieba czas mi zabrać marzenia do domu
Nie odchodzisz w myślach najmniejszym krokiem ode mnie
Dobrze mi żyć i mieć świadomość swego rozumu
Mając maleńki skrawek ciebie, który jest we mnie i

Sam siebie pytam –
Czy nie widzisz, bramy raju, mają smak słońca

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2014-07-30 Dodano: 2014-07-30 05:53:40

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie