Norwegian Wood

http://www.youtube.com/watch?v=RaNQjhXhfVs

"Pierw go uwodziła a później powiedziała: you’d better sleep in the bath. W naszym świecie facet by się zemścił, czyli np. podpali mieszkanie…” Paul McCartney


Zostawiłam go na dwusetnej stronie, Murakami,
chociaż, myślałam, że będzie moim wybranym,
że ułoży się, jak ułożyć się powinno.
Zaufanie. I te wszystkie sprawy około wiary.

W tej mojej chorobie najważniejsze jest zaufanie.
Ona nie atakuje, kiedy mogę komuś zaufać,
dopóki jest to poczucie, nic złego się nie dzieje.
Jestem szczęśliwa. Myślałam, że teraz właśnie jestem.

Czułam się tak, jakby mnie wyciągnął z zimnego morza,
zawinął koc i ułożył w ciepłym, wygodnym łóżku.
Kiedy okazało się, że nie jest konserwatorem,
ale mechanikiem samochodowym po historii

pomyślałam, że mitomania to taka choroba
jak moja, tylko trochę bardziej arystokratyczna.
Podobało mi się, że tamta dziewczyna ożyła.
Nie lubiłam jej trupa z poetyckim epitafium.

Teraz ja. Mogłam się stać; żywym mitem w jego dziełach.
Zostawiłam go na dwusetnej stronie Murakami.
Przeczytałam tam zdanie, jak ważne jest zaufanie
dla kogoś kto boi się szpitala psychiatrycznego

tak samo panicznie, jak szybkiej jazdy samochodem
między kłamstwami. Używał nazbyt często trudnych słów.
Miałam dość powtarzania: nie wiem o co chodzi,
nie wiem o co chodzi, nie wiem o co chodzi, kochanie.

Bałam się, że manipuluje nie tylko słowami.
Zostawiał furtkę ewentualnej interpretacji.
Byłam dla niego głupia i jednocześnie za mądra.
Byłam jednak na tyle głęboko, że mógł się zabić.

Może się zabił. Wczoraj dzwonił do mnie jego ojciec.
Pytał, czy nie wiem, co się dzieje, bo syn nie odpowiada.
Wyłączona komórka (po raz pierwszy) niepokoi.
Powiedziałam prawdę (zawsze mówię prawdę), że nie wiem.

Może się zabił. Ta myśl mnie nie przeraża. Przeszkadza.
I tak dla mnie nie żyje. Umarł, jak wszyscy inni,
których nie wspominam, i których nie chcę spotkać nigdy.
Nie chcę wiedzieć, jak układają sobie życie po mnie.

Mnie zabija wyobraźnia. Przegryza witki nerwów.
Przyznaję. Był świetnym kochankiem. Byłam najważniejsza.
Koniecznie o tym muszę zapomnieć. Najlepiej dzisiaj.
Żal, to ostatnie uczucie, na które mam ochotę.

Być może już nie wyzdrowieję. W dodatku zarażam.
Nerwicą, depresją, myślami samobójczymi. Tak.
Mógł skończyć jeszcze gorzej. Mógł zostać ze mną na zawsze.
Jeśli się nie zabił...świętuje, bo to dobra okazja.

Tak, wiem - jedyne, co z poezji to równa liczba sylab w każdym wersie:),ale tak teraz piszę.

autor

joanbielsko

Dodano: 2009-02-07 21:55:08

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie