Nostalgia istnienia

Zakurzone ciało,
pośród nostalgicznych cierpień,
leży samo, obojętnie.

Jedno spojrzenie,
nie wskrzesi ducha,
co to gdzieś tam zagubił się,
w labiryntach myśli.

Podniesiona ręka,
nijakością uwiera,
czeka może na znak,
siostry z półkrwi.

Przeżuwając różaniec,
trawi łzy zblazowane,
dni i lustrzane odbicia,
nieszczere majaki.

Niechęć bezsprzecznie,
poniewiera egzystencją,
czarnym flamastrem kreśli,
krystaliczne losy świata.

Więc zbudź się, zbudź,
szesnaście nici bezszelestnie porusz,
i patrz jak słońce jaśnieje.

autor

Elibra

Dodano: 2009-02-07 15:54:23

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie