Nowina

Smutny jestem jak wtedy co
deszcz na mnie padał na ławce.
Gdy powieki miałem mokre,
gdy moje 62 kilo zmagało się z wiatrem.

I dłoń moja co pisała ten utwór drżąca była,
stawiała pytania o zły los się żaliła...
Czemu nie umiem kochać, odnaleźć siebie?
Czemu smutek nie szczęście mieszka we mnie?

Czy dopiero spokój duszy w niebie odnajdę...

Czemu moja rodzina, akurat teraz
gdy pozbawiona więzi, boryka się ze złym losem?
Czemu kolejny dzień jest jak nóż w serce ciosem?
Czemu nie mogę powitać dnia z pięknym ptaków głosem?

A w sercach naszych tylko choroba i ból.
W oczach, w głosie na dłoniach, w sercu, w duszy.
Co trzeba zrobić by pokonać je na zawsze?
Zabić je do trumny i na wieki zamknąć?

By już więcej na nie patrzeć...

Szukaliśmy dzisiaj lekarza dla mamy
jest z nią coraz gorzej.
Na czwarty pobyt w szpitalu się zanosi
Czemu nie chce brać leków, czemu o taki los się prosi?

Czemu gdy z nią rozmawiam, słyszę nie jej głos,
a wołanie schizofrenii
Czemu ona zachorowała na swój własny świat
Dała mu się uwięzić?

Czemu nie chce pomocy, uważa że jest zdrowa?
Bez pomocy lekarzy i bliskich choroby nie pokona.
Także bez wiary w to że się jej uda.
Także nadziei i miłości, które czynią cuda.

Czemu są ojcowie co dziecka wychować nie potrafią?
Czemu wolą zajrzeć do butelki niż na swój skarb patrzeć?
Czemu ja i moja siostra jesteśmy obdarzeni tych doświadczeń bagażem?

Czemu jesteśmy obciążani trudem dorastania?
Czy tak było zapisane w księdze dziejów i przeznaczenia?
Czy było dziełem przypadku?
W życie ludzkie wpisanym wypadkiem.

Czemu serce boli i z piersi chce wyskoczyć?
Czemu nierówny oddech i nogi z waty?
Czemu piekąca od środka dusza?
Te pytania nie znajdą odpowiedzi dzisiejszej nocy.

N.Y.

autor

dawidny

Napisany: 2005-03-19 Dodano: 2016-08-23 15:44:40

Ten wiersz przeczytano 494 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie