O, Mistrzu Słowacki!

Juliuszowi Słowackiemu.

O, Mistrzu Słowacki! O, tyś umęczony!
Śród fali mych wrażeń przychodzę do ciebie!
Chcę poznać prawdę, chocia dziś zamglony
świat pada do stóp Przeklętym w potrzebie!

Lecz okręt nie tonie, nie pełznę jak robak
po usłanych żalem ziemiach krajów twoich;
I w sprzeczności z tobą, ja - nie żyję w grobach
ludzi, co w swej walce nie miewali zbroi.

Tako widzę życie, że mi domem bywa,
bądź też karną rzeczą, co się w murach trzyma.
Patrz: choć mi jak tobie świat nie dogorywa,
to wiem, że upada, myśląc o twych rymach.

I właśnie, otom przyszedł! Nie smutno mi przecie,
że żyję, gdzie żyję! Kraj mój ukochany...
Nie zazdroszczę mogił popiołom gdzieś w świecie,
I widzę na ugorze rodzime bociany...

Nie pozostanie po mnie ta siła fatalna,
co mi żywemu na myśl archanioła wodzi.
A po śmierci być może będzie niewidzialna,
lecz was - co spożywacie - w nowych ludzi zrodzi.

Jedno nas tu łączy, czegoś nie wywróżył:
chęci walki nie brak, choćby i w marzeniach.;
zwykłych braci uczyć - mi za oręż służy,
a każda ma wola jest mi do spełnienia.

autor

Silvus

Napisany: 2008-07-11 Dodano: 2008-07-12 01:01:48

Ten wiersz przeczytano 605 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie