W objęciach jesieni

Z butem deszczowym, kurtką i szalikiem
trwonię swój czas na swojskie wykroty.
Bo nie takie jak zawsze. Bo okryte złotem.
I melancholią.

Ścieżka za ścieżką, drzewo za drzewem
jesienią pokryte szczelnie lasy i umysły.
Nie jest ciepło, choć ciepłem aż płonie
ten park i jego trawa
zasypana żarem liści
z już prawie posępnych drzew.
Cichym szelestem szepcze.

Przynosi szczęście.

I zapachy.

Usycha i marnieje
choć życiem aż razi,
ten taniec kruchych liści
w zbutwiałym oddechu wiatru.
Nie mrugam już w ogóle.
Chłonę całym sobą, ten moment pożegnania.
Ten fragment moich wspomnień.

Oddech parujący jest dla Ciebie.
Na pamiątkę.
Albo jako zapłata.
Za ten piękny czas.
Za piękne obrazy.

A kiedy kasztan spada
I toczy się pod stopy, podnoszę go.
Jak przyjaciela od wieków niewidzianego
pytam z nadzieją w głosie
„Czy znalazłem spokój?”
Kasztan nie odpowie.
Wyschnie razem liśćmi
i pochłonie go oddech lasu.
Ten, co właśnie wyrywa mi łzę.

Zawieje kolejny wiatr,
zabierze kolejny liść,
a na nim odpowiedź,
na to jedno pytanie.

autor

ZaspanyV

Napisany: 2021-10-12 Dodano: 2021-10-12 17:57:49

Ten wiersz przeczytano 1092 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie