Obojętność

Smutek ubrany w piękno...
Przyjemnością jest Ciebie
czytać Sylwio,
będę to robić w wolnych chwilach.
Pozdrawiam Grażyna:)

Cudny wiersz!! podszyty jesienną, deszczową
nostalgią...obojętność umrze, jak motyl na szybie;)

Wiersz jak zawsze piękny.... Uczucie to rzeka która
płynie i zmienia się codziennie... i dlatego rodzi
tyle wątpliwości... czasami nieuzasadnionych.

deszcz jak motyl umiera na szybie..... świetnie ujęte.
podoba mi się.

Liryczny a zarazem przejmujacy wiersz.

Twoją poezję cechuję niebywała delikatność. To piękna
cecha i sprzyja liryce.

Piękny wiersz... nie trzeba zbędnych słów, znam taką
tęsknotę zbyt dobrze... Pozdrawiam Cię!

podobno mistrzostwem jest jeśli poeta potrafi w
wierszu zawrzeĆ minimum słów a maximum
treści...właśnie na takiego autora trafiłam...piękny
wiersz, śliczne przenośnie...napewno nie można przejśĆ
obojętnie obok tego wiersza...

obojetnosci tak blisko do znieczulicy..

Bardzo mi się podoba :), szczególnie to porównanie
deszczu do motyla...:)

gdy zaczna się milczenie i cisza to jest źle i świetne
przyrównanie do umierającego motyla

trafne skojarzenia, dobrze oddane uczucia...podoba mi
się deszcz - motyl na szybie...ale nie wiem czy
możliwy jest powrót do pierwszych słów, gestów,
zapachów...chyba niestety nie...

Obojętność potrafi spłaszczyć i zniszczyć niejedno
uczucie, wiarę, chęć życia.

nastrój tego wiersza jest przejmujący - niewiele słów
a tak wiele powiedziano.

Wiersz melancholijny ,samo życie.wiersz bardzo ladny.