W obozowych pasiakach... (dla...

Aby nasze dzieci nigdy nie musiały patrzeć na świat zza obozowych drutów Bogdan Bartnikowski

Nie ruszać... Rękoma, nogami... Najlepiej nie oddychać...
Czym więcej tracisz energii, tym krócej żyjesz...

Żyli więc, ruszając sie tylko gdy kazali im esesmani.

Jeść. Wkładać do ust wszystko co jadalne. Przeżuwać jak najdłużej i delektować się każdym suchym zabrudzonym okruchem chleba.

Jedli więc. Szukając 'czegoś w śmietnikach, błocie, pod oknami esesmanów... Dawali umierającym, i zbierali chleb aby mieć buty...

Być cichym i nie patrzeć dookoła... Nie uprawiać seksu nie widywać swych małżonków, nie uśmiechać sie do dzieci...

Nie bali się. Mieli honor. Płodzili dzieci, które zabijane były w sposób dla esesmanów tak naturalny, trzymając za nogę i żucając o mur...
Połamany kark
Połamane ręce.
Rozbita czaszka.
Zgon.
I pisali listy do małżonków.
A mali chłopcy wierzyli że ich mamy żyją...
A mali chłopcy wierzyli że nadejdzie dzień wolności... Tylko jeść, być posłusznym i czekać na 'nasze wojska.

A pociągi wciąż przyjeżdżały, miliony wychodziły i nikt nie wsiadał...

Potem był już gaz...
I komin...
A z komina wylatywały z dymem mamy i tatusiowie... I kochankowie i dzieci... I Żydzi i Cyganie i Polacy... I wtedy już nie było numerków... Był tylko wiatr co roznosił dym po całym niebie

Do tych co przeżyli... Do tych co zginęli... Dla zwykłej ludzkości. Czym zwiemy ludzkość?

autor

Latająca z wiatrem

Napisany: 2007-01-24 Dodano: 2007-01-24 18:01:32

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Toniczny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie