obrazek na kanwie liryki

Idę parkową alejką,
wiatr w tańcu z włosami się droczy,
rozmyślam nad moją sukienką,
czy zdąży z wilgoci wyskoczyć.
Gdyż fala, gdy stopy moczyłam,
w chłodności leniwej strumieniu
rzuciła w mą stronę swą grzywę,
by schłodzić puch mchu na kamieniu.

Pies merda ogonem radośnie.
Latarnie dziennością uśpione -
lecz każda z nich stoi jak świeca,
gdyż w szaty są tak wystrojone,
jak damy w swych kryzach z wachlarzem.
Tu kiedyś jak ja myśli snuły,
gdy słońce ostatnie promienie
składało na kres kanikuły.

Bukszpany zielenią okryte,
dywany trawników, fontanny
i zapach łubinu zmieszany
z akcentem pożółkłej dziewanny.
To wszystko umieszczę w obrazie,
słowami na kanwie liryki,
a, kiedy się wsłuchasz w ich tony
usłyszysz jak świerszcz stroi smyki.

autor

niezgodna

Napisany: 2019-08-26 Dodano: 2019-08-26 00:00:43

Ten wiersz przeczytano 1336 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie