Obrazek z życia

Przebiegłość ludzka/czyt.podłość/ nie zna granic...

Kiedy byłam ostatnio w szpitalu,
tyle rzeczy działo się dziwnych,
bo niestety, i pośród chorych,
bywa sporo osób naiwnych.

Dwie staruszki obok na sali,
tuż za ścianą cichutkie, chore,
w pewien wieczór ktoś przyszedł odwiedzić,
który stwierdził:”ja jestem doktorem.

Wynajęła mnie pańska rodzina,
ta od córki, przepraszam...od syna...
tak więc proszę mi mówić o sobie,
co i kiedy, jak było ze zdrowiem.

No, to słucham , co pani dolega,
nic nie szkodzi... że był tu kolega,
który zrobił wieczorną wizytę,
i że leki już na noc zażyte.

Zatem znikam, widocznie pomyłka...”
to sąsiadkę ukłuło jak szpilka,
no, kochana coś wierzyć się nie chce,
niech no, pani sprawdzi co w torebce.

A tu nie ma pieniędzy, ni karty,
i dowodu co tyle był warty,
żaden lekarz nie gościł na sali,
tylko złodziej co zniknął gdzieś w dali.

Takie czasy nastały niestety,
że nie można nikomu już wierzyć,
ostatecznie stwierdziły kobiety,
i zmówiły za zdrajcę pacierze.

autor

fryzjerka

Napisany: 2008-12-16 Dodano: 2008-12-16 19:48:27

Ten wiersz przeczytano 635 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie