Ocal mnie

znów jestem z wami...

Wzrosło zwątpienie w sercu,
Takie niby tylko ludzkie,
A boli duszę, w miejscu,
Które niby jest nadludzkie.

Brak wolności, złotego oddechu,
Wzniesienia ponad chmury,
Bursztynowego z plaży uśmiechu,
Które wchłaniają betonowe mury.

W nocy zaś nie umiem zasnąć,
Odbijając wzrok od pustych ścian.
Nie mogę tak świecić i gasnąć,
Ocal mnie, bym nie został sam.

W deszczu, który kroplą schładza,
Każde roziskrzone tchnienie,
Płynie samotności władza,
Zamieniając życie w nieistnienie.

Z brakiem wolności, bez słów,
Błądzę po wzniesieniu tchu.
Ocal nas od straty głów,
Nie pozwól zabrać serca z bzu.

W rozognionym ciele zmarzłe oczy,
Wciąż czekają z utęsknieniem...
Ocal mnie od zła, co serce broczy,
Ocal mnie bym nie był nieistnieniem.

autor

Cristof7

Napisany: 2006-12-04 Dodano: 2006-12-16 18:48:41

Ten wiersz przeczytano 483 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie