Ocean Melancholii

Czasem by byc na topie trzeba odbic sie od samego dna...

Gdzies w oddali,

na krancu zapomnienia,

pietrzy sie niebotyczna gora mych problemow,

na szczycie ktorej,

wyniesione pod krystalicznie czysty blekit nieba,

moj smutek i zal,

splywajacy lagodnym zboczem w dol,

strumieniem mych tesknot,

ku rzece lez moich.

Plynie on z pradem mych obaw i trosk,

zlewa sie potem w morze innych pragnien,

i niknie.

Ja nadal jednak plywam posrod bezdennych wod goryczy,

gdzie ma dusza skruszona wciaz krzyczy,

wznoszac ku niebu glos udreczony,

prosi... nie ! blaga,

dosc tej niedoli,

lecz pech mnie nie mija,

dobija powoli,

a ja nadal plawie sie w melancholii oceanie,

i zmagam z falami zycia,

by nie spoczac na mulistym dnie,

poszukujac w tych wodach nadziei na przyszle dni,

i walczac z wirami ktore probuja pozbawic mnie sil.

Gdy utraciwszy resztki oddechu tone,

zanuzam w glebine by sie znow wynuzyc

i walczyc z przeciwnosciami losu,

mimo iz szczescie mnie mija i nie slyszy mego glosu.

autor

panhenson

Dodano: 2007-09-18 22:45:03

Ten wiersz przeczytano 594 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie