Ocean samotności

ach...

Nie mam nikogo...

Chciałabym urodzić się na nowo,
Poznać wreszcie to jedno nieznane mi słowo...

KOCHAM, poznać jak to jest i...
Poczuć się kochaną,
Choć odrobinę lubianą,
Troszkę docenianą...
Lecz...

W złą bramę wstąpiłam,
Wyjść z niej nie mogę,
Chciałabym wybrać inną drogę...
Ale...

Jestem jak stłuczona butelka,
Na dnie oceanu,
Jak nie lecąca woda ze starego już kranu,
Jak świeca marząca o blasku jednej iskierki,
Jak kropelka zamknięta w środku,
Tej starej i samej butelki...
Sama...
Jest mi przykro...
Łza zaraz spłynie mi po policzku...

Spłynie i zaginie,
Nikt nie zauważy...
Smutnego wyrazu na mej marnej twarzy...

Chciałabym uśmiechnać się,
Chociaż po cichutku,
Zapomnieć o bolesnym smutku...

Brakuje mi radości,
Brakuje mi miłości,
Jest mi smutno...

autor

kropelka

Napisany: 2005-01-07 Dodano: 2005-02-16 12:59:13

Ten wiersz przeczytano 622 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie