Od powietrza, głodu, ognia i wojny

Nie ocaliłeś mnie od nienawiści,
od pogardy mnie nie zbawisz,
może słuchasz szumu jesiennych liści,
masz na głowie ważniejsze sprawy?

Nie, nie zazdroszczę Ci potęgi i chwały,
bo nie mam prawa Ci zazdrościć,
człowiek upada, człowiek jest mały,
A Ty go wciąż z kolan podnosisz.

Szarpie się , boli dusza lermontowska,
co noc wyrywa się na rozstaje,
patrzę na Ciebie jak na drogowskaz,
co będzie dalej?

Wiruje świat – kasa fiskalna,
bilion, trylion, tryliony trylionów,
aż się roztrzaska wynędzniała armia
smętnych, zapiekłych upiorów.

A gdyby uwierzyć jeszcze raz?
Nieznana dal oko me wabi,
północ, północ – to dobry czas,
byś posłuchał kolejnej litanii.

Od powietrza, głodu, ognia i wojny,
zdrajców, oszczerców, demonów,
ocieplenia na Grenlandii,
susz, powodzi, złych zbiorów.

Od piorunów, od czarnej magii,
od potwora, co siedzi w człowieku,
od tych, co będą chcieli zabić,
od nadmiaru leków.

Chroń nas, bośmy słabi,
a któż nam pomóc może,
posłuchaj pieśni błagalnych
i westchnień jak morze.

Od powietrza, głodu, ognia i wojny…

autor

slawerock

Napisany: 2010-09-02 Dodano: 2010-09-04 00:03:01

Ten wiersz przeczytano 1285 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie