od zmierzchu do świtu

zmierzch już taki okrzepły nad miastem
i zdaje się być powód wszystkiego
cudowna błogość odpocznienia
delikatnie układa się na rzęsach
nagle chcesz wiedzieć kim chcę być
jakie miejsca chcę zobaczyć
a ja słyszę tylko jak hiacynty różowe rosną
czuję powietrze pachnące groszkiem
- o, Bóg otworzył kuchenny lufcik -
myślę w skrytości
wszystko inne jest dla mnie takie
odległe... niedostępne... obce...
trwajmy tak przytuleni
jak srebrne łyżeczki w kredensie
póki świt nie minie

autor

Katarzyn(k)a

Dodano: 2010-06-21 08:05:23

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie