Odchodzi się cicho w jednej...

bratu

ODCHODZI SIĘ CICHO W JEDNEJ SKARPECIE

Ostry dźwięk w słuchawce...
przez kilometry zdławiony rozpaczą
i zaskoczeniem, głos się przedziera,
dlaczego już teraz...

Jeżeli stoisz, usiądź
tato nie żyje, nagły zgon...
siedzę w kolejce do lekarza,
a już jakbym stała, biegła.

Tak szybko czasami się umiera,
trudno uwierzyć,
jeszcze trudniej przeżyć.
Ta słoność na policzkach – wspiera.

Odszedłeś tak szybko jak żyłeś.
Siedziałam, po co stać,
w ten sam sposób przyjdzie nieuniknione
i do siedzących i do leżących.
Z pozycji stojącej matka ziemia dalej,
większe przyciąganie.
Bóg wezwał najmłodszego brata,
który płakał ze mną nad śmiercią
Pana Michała
jako roczne dziecko,
gdy „Pana Wołodyjowskiego’’ czytałam,
który żałował siostry gdy do ślubu szła.

W gwarnym zawsze, tym razem, sam domu
przy akompaniamencie gwizdu czajnika,
przez który dusza przenikła,
by iść na wezwanie swego Stwórcy.

Panie Boże trudne i niezbadane Twoje plany.
Nie chciałeś aby włożył drugą skarpetę,
musiał to zrobić ktoś inny,
on stał już przed Tobą w jednej
z drugą w ręku

Tak się po cichu odchodzi
z głośnego świata,
gdy taka Twoja wola.

autor

Cecylia Dąbrowska

Napisany: 2013-05-21 Dodano: 2013-05-21 10:40:13

Ten wiersz przeczytano 1357 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie