oddział dzieci chorych na raka

Nigdy nie zapomnę
Mdłego zapachu szklanych korytarzy
I śliskości linoleum
Które ktoś położył
Żeby łatwiej było zmywać wykaszlaną krew
Mówiło się tylko o jednym
Chociaż logika i zdrowy rozsadek podpowiadały co innego
I matki uporczywie spały na korytarzach
Z nadzieja matek śpiących na korytarzach
A śmierć się o nie potykała
Ania przywiązała włosy
Piękne i gęste
Mocną cumom warkocza
I walczyła o te swoje
Piękne i gęste włosy
A potem była zła
Że na pogrzeb musiała włożyć perełkę
A moje blizny wcale nie są fioletowe
Dlatego wstydzę się je pokazać

autor

plato

Dodano: 2007-01-28 17:45:23

Ten wiersz przeczytano 3084 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie