ODESZŁA
Zatrzymane w ręku słowa
jak garść popiołu
rzeczywistość
brzęcząca mucha zbiegła
w szary punkt
zwiędły powaby tajemnic
i wyspa spragnionych burz
kredą zaznaczył szczegóły miecz
przestrzeń ślepa ściana
płonącego uczucia nie da się zwieść
wszystko stopiło się i zgasło
zrzucony bez trwogi czerwony płaszcz
i znów wrzosy zakwitły
a w nich
żółtych odblasków roje
zielony deszcz przytula ranę
poza granicą rozterki
trzepocząca na wietrze łza
nowością zdziwiona świeci
zamysł losu niepojęty
Łódź,05.10.2007r ula2ula.
autor
ula2ula
Dodano: 2007-10-05 03:00:13
Ten wiersz przeczytano 452 razy
Oddanych głosów: 23
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Jak ty to robisz, że każdy twój wiersz jest dla mnie
inspiracją w życiu ?:) Słowa w ucho wpadają i na
długo tam pozostają.
przemyślany i smutny wiersz choć zakończenie daje
szansę ... ach ten los ,
chciało by się go "wykuć" ...
dziękuję że mam się od kogo uczyć.Wspaniałe metafory
to jakby namalować najbardziej kolorowy obraz bez
farb...ja widzę w nim wszystkie zagłebione machnięcia
mistrza...