Odpryski

"idąc cmentarną aleją..."

W październikowych kwiatach,
w słońca złamanej czerwieni,
widziałem starych ludzi
wśród granitowych cieni.

Był w twarzach zamyślonych
ślad żaru, co nie grzeje,
mosty ze wspomnień utkane,
podtrzymujące nadzieję.

Aż w końcu zgasły samotnie
tańczące w krzyżach odpryski,
tylko szemrały drzewa,
chłodno, już wieczór bliski.

Noc w szaroburych kaloszach,
co ścieżką cicho kroczy,
snu aksamitem ukoi
zmęczone światem oczy.

autor

ireczek

Napisany: 2013-10-06 Dodano: 2013-10-07 09:03:24

Ten wiersz przeczytano 1176 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie