Odrodzenie.

Słyszę jak biega duch po dachu,
a Lustro - emocji obnażyciel
mówi mi, że tonę w strachu.
Tak szczery z Niego spokoju Niszczyciel.
Krzyczę z całych sił do ducha
by poleciał sobie w diabły.
On, nie dość, że nie słucha,
mówi: 'Spójrz, me Kochanki wpadły'.
I widze na oczy te zjawy białe,
w sukienkach długich, powłóczystych
jak wyciągają ku mnie rączki małe
i namawijają do czynów nieczystych.
Kuszą, zawodzą, wchodzą w me ciało,
zalewają falą gorącej rozkoszy.
Należę już do Nich, chcę więcej - wciąż mało!
Duch gestem wzywa parę ognistych gniadoszy.
Sadza nas na nie, nóż mi w dłoń wkłada.
- Kogo zgładzić, mów, proszę!
Patrzy rozmarzonym wzrokiem - nie odpowiada.
Nie moge krzyknąć, wszak już się unoszę..

Wbijam ostrze w serce,
bólu wcale nie czuję.
Purpurą zalały się ręce,
duchu, za azyl - dziękuję.

autor

behemothka

Napisany: 2008-10-04 Dodano: 2008-10-05 15:12:57

Ten wiersz przeczytano 575 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie