odrodzenie

To dla mojego męża..za dwa dni już byłego Czlowieka którego kochałam ponad wszystko i który zranił jak nikt inny...

Zapominam...
choć wszystko we mnie walaczy
buntuje się przeciw temu
Zapominam...
bo wspomnienia to żal i ból
niechciane czyny i słowa
chcę zapomnieć
By od nowa móc pamietać..
móc żyć..
Ranię..
Bo jak zranione zwierzę
miotam sie w bezsilności
Ranię...
Bo i sobie rany zadaję
aby zrozumieć co się stało
nie chcę ranić
a jednak nie potrafię powstrzymać słów
bo nareszcie mówię, a tak dlugo milczałam...
Płaczę..
bo ciężar zawiedzionych marzeń
zatraconych nadziei noszę w sobie
Płaczę...
za tym co mogło być
a nigdy się nie dokonało...
Nie chcę płakać..
I łzy sie skończą..
kiedy znowu znajdę nadzieję..
przestanę ranić...
zapomnę..
zacznę żyć...
kiedy wybaczę Tobie
i sobie
że Cię kochałam..

autor

Sarana

Napisany: 2007-05-15 Dodano: 2007-05-15 10:53:24

Ten wiersz przeczytano 425 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie