Odwrót Napoleona z Moskwy

Zawiodły nadzieje, prysnęły marzenia
Na odrodzenie ponowne Ojczyzny.
Tyle lat służby, tyle zwodzenia,
Na skroniach już pierwsze powstały siwizny.

Tymczasem wracał ten, co to wzniecił.
Ten, co to serca tysięcy zapalał.
Już pokonany, już odwrót zlecił,
Cesarskie imię porażką skalał.

Za Nim jak wierne psy przytulone
Rozbite oddziały polskie wracały.
Mundury podarte, głowy spuszczone,
Ojczystą krew dla Niego przelały.

Gdzież jest ta duma ze służby u tego,
Co to Europę jak swoją układał?
Gdzie są te armie, co boku jego
Strzegli? – On śmierć im zadał.

Gdzież jest ta krew i do kogo woła,
Ta, co przelana z Jego rozkazu?
Gdzie jest ta wdzięczność? Co zgoła
Jest teraz? – Echem bez wyrazu!

Gdzie jest ta Polska za którą walczyli,
Choć za ten skrawek niewielki Narodu?
Tak – jest dzisiaj, my zobaczyli:
Służalczość Państwa – byle za kimś – do przodu!

autor

wieszcz

Dodano: 2006-03-31 00:06:13

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie