Ogień i mysli

Słońce już zaszło za zmęczone góry
Niebo ściemniało, wiatr się uciszył
Wszystko stworzenie już w lesie posnęło
I tylko ona jedna przy ogniu siedzi
Co chwila podkłada do stosu gałązkę?
A potem patrzy jak ogień ją zżera
Myśli i duma nad swoim życiem
O dawnych dziejach o smutkach, radościach
O tym jak wiele ma do zrobienia
I o tym, jakie ma pragnienia
Gdy płomień był wielki- myślała o lasach
Myślała o łąkach, strumieniach i górach
Myślała jak pięknie jest spać w pachnącej trawie
A gdy wstanie świt- brodzić w srebrzystej rosie
Gdy płomień był mniejszy- myślała o ludziach
O swoich znajomych, rodzicach, bracie
Jak na jawie widziała piękne twarze?
Tych, których tak bardzo kochała
Płomień już przygasł
Tli się tylko jedna gałąź
Jaką drogę wybrać? W myślach powtarza ciągle
Gwiazdy jasnym blaskiem świecą
Księżyc blada światło rzuca na dziewczynę
I powtarza tylko cicho: dobranoc! Dobranoc!

autor

Patriotka

Napisany: 2006-05-04 Dodano: 2006-05-04 18:10:46

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie