Ogród Przeszłości

W ogrodzie jestem, list ten sobie piszę.
Twarz moją muska ciepły promień słońca.
Życia naszego pociętą trzymam kliszę,
niestarannie rozwiniętą aż do końca.

Wkoło rosną kwiecistych traw dywany.
Gdzieś w oddali tańczą lekko drzewa
i gdzieś w chmurach śpiew mi dobrze znany,
to melodię swoją ptak radośnie śpiewa.

Na taśmie widzę wszystkie tamte chwile,
słyszę skrzydła co radośnie gdzieś trzepoczą,
to nade mną gdzieś w powietrzu dwa motyle,
skrzydeł blaskiem nawzajem się droczą.

Obok ślimak chowa się pod kwiatem róży.
Dumną piersią chód swój mrówki odprawiają.
Ja odliczam sekundy, czas się bardzo dłuży
i wspomnienia tamte wszystkie powracają.

Patrząc wkoło, Ciebie szukam, lecz bez skutku.
Widzę ogród nasz, jak powoli umiera.
Czuję się jak chwast, opętany w smutku,
jakby żadna z naszych chwil nie była szczera.

Teraz nie wiem czy to tylko jest złudzenie,
czy te kwiaty, które dumnie tutaj rosną
czy zatrułaś życia marne ich korzenie,
szepcząc do nich tą miłością, tak radosną.

Byłaś dla mnie niczym życiodajna woda,
lecz wysycham, podle więdnę w tej przyrodzie,
umarły dwa motyle, umarła też swoboda,
by na zawsze towarzyszyć Ci w ogrodzie.

autor

ayoch

Napisany: 2014-07-16 Dodano: 2014-07-16 13:14:17

Ten wiersz przeczytano 631 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie