Ojciec Czas

Ojcze Czasie, ku czemu tak pędzisz?
Czasie, kogóż tak aż bez tchu gonisz?
No... zatrzymaj się choć na chwilę.
Gnasz co koń wyskoczy, mila w milę.
Kochany Czasie, zwolnij choć trochę.
Daj chociaż jakąś niewielką otuchę.

Stajesz z samym wiatrem w zawody,
Nam ciągle rzucasz jakieś kłody.
Suniesz niczym chmury po niebie.
Mkniesz, nie oglądając się za siebie.
Do ciągłego pośpiechu zmuszasz,
A do swej woli onych przymuszasz.

Ojcze Czasie, Ojcze Czasie...
Wywierasz olbrzymią presję.
Tworzą się różne lęki i obsesje.
Taka kołomyja zamęt tylko niesie.
A wieża Babel wybuduje sama się.


Warszawa, 22 kwietnia 2016 r.

Joanna Es - Ka

autor

Joanna Es - Ka

Napisany: 2016-04-22 Dodano: 2017-08-16 09:10:10

Ten wiersz przeczytano 854 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie