Okruski zywobycio

opowiadanie gwarowe o pielgrzymce z przed 60-ciu lat do Ludźmierza...

OKRUSKI ZYWOBYCIO...

Bocem kiek była malućko, siedzieli my juz w Zokopanem tata fijakrowoł, a mama siedziała w dóma. Ociec był analfabetom, a mama miała ino podstawowe wykształcenie. Totyz ciekawi byli świata, mama rada widziała chodzić do teatru, kina, fotoplastikonu. A jo nobarzej rada widziała odpusty...
Nojdalej jeździylimy do Ludźmierza. Zdajali sie wtej po góralsku. Mama wdziewała ubranie z cornego jedwobiu we wzorki. Syroko spodnica jak tata godoł porządno, a nie tako picka i katanke zapinanom na guziki i pentelki oblecone w tyn som jedwob i sol piykny z cienkiej wełenki w tureckie wzory i w sandały na korkak z cornej cielęcej skórki. Tata ubieroł góralskie portki i biołom góralskom kosule, granatowy cweter i cornom bluzke i buty wycyscone na glanc. Kapelus z syrokiemi oskrzelami i kostkami tzw muselkami na kapelusie. Bocem ik uśmiechnięte scęśliwe gębusie ze świeci słonecko i ze jadom na odpust... Powóz, koń, uprząz i lece świeciyły sie w słonku. Jechali my zawse rano, raniućko i z kimsi coby było raźniej. Ale zawse z tego był kłopot jak bocem nie jeden.
Odpust był na Matke Boskom Zielnom w sierpniu.
Wyjezdzalimy z domu jesce po ciemku coby se jechać pomalućku i coby zdązyć. Zaś ludzie co jechali w drugim powozie wiokali, biyli i jesce chojco, coby konie leciały prawie w powietrzu, dojezdzały mokre mokrućkie na plac przed kościołem w Ludźmierzu. Tata jechoł se pomalućku i koń był nie tak bardzo domordowany, a my dziękując Bogu ze sie nic nie stało lecieli wartko do studni z wodom, bo sie nom straśnie pić fciało. Przed kościołem poozkładane stoły kramy ze zółtymi śliwkami na wtoryk siedziała kupa pscół, z cukiereckami w rózne kształty. Dalej wisiały różańce z pociorkami z ciasta i kokardami z gufrowanej bibuły. Były tyz piernikowe serca i dómki baby jagi. Mnie sie straśnie fciało zygarka był taki malućki na gumce, był i na posku ale cy mi go kupiom? Nie poobzierałak syćkiego, bo zadzwoniyli na sume. Ludzi było duzo z całego Podhola, a moze i z dalsa. W kościele mama strofowała za syćko, a jo nie wiedziała cemu. W ołtorzu stoła figurka Matusi Ludźmierskiej ale nie pedzieli mi o tym ino ze to Bozia i mom być cicho w kościele. A jo fciała straśnie śpiewać alek nie znała słów pieśni tok do kościelnych pieśni zdajała swoje słowa abo śpiewała to cok umiała – chudobno mnie mama miała – abo co inksego... Od ołtorza biył blask, od figurki od świecek od słonecka co przeświecało bez syby w oknak. Ludzie śpiewali głośno, a echo odbijało sie kansi blisko i wracało do kościoła. Wstawałak i klękała i myślała po co tak długo musimy tu być. Syćka byli tacy wielcy a jo patrzała w powałe i obzierała malunki. Nie bocem jako sie to syćko skońcyło bok ze zmęcenio usnyna na tatowyk ręcak ...


Obudziyło mnie głośne narzekanie, jacy to niedobrzy ludzie co skórki z jojek powrócali do studni z wodom ... cudownom wodom z Ludźmierza.
Kupiyli mi tyn malućki zygarek, ale co z tego kie nie chodziył trza go było co kwile przekręcać do przodu ...
Bocem tyn holof, przepychanie, krzyki ludzi, rzenie kóni, nareście jechalimy z powrotem du domu ...
Po dródze usłyselimy ze kansi sie bijom to ci ludzie wtorzy jechali drugim powozem s nami z Zokopanego wołali o pomoc... Po co pośli do karcmy nie wiem pewnie po gorzołke, a tam sie dowiedzieli ze som Zokopiany i zaceno sie, tata polecioł na pomoc.
Syćko skońcyło sie w sądzie, ale mnie to nie interesowało, ciesyłak sie ze taty nie dobiyli i do dziś bocem pociorek jaki mnie tata naucył, a z wtorego nigdy nic nie wiedziałak, ale musiałak go umieć dlo taty... Był to piyrsy mój pociorek...
a modlyłak sie nim tak:
Wzienaś go za rącke,
prowadzis na łącke,
z łącki na raniejsom,
z raniejsej na niespór,
z niesporu na morze.
Na tym morzu kościółecek,
w tym kościółku stolec bozy,
na tym stolcu, som Syn Bozy.
Panie, Panie wtoz
Cie tyzta pozałuje.
Święty Pietrze,
Święty Pawle
weź kielich z ołtorza
podłóz pod moje nozki
jak tyj krwie naciece,
roznieś po całym świecie.
I powiedz cy małemu,
cy duzemu, fto sie jej napije
tyn zbawiony bedzie...
Tyj modlitwy naucyła tate jak godoł zawse staro Maturka z Miętustwa u wtorej słuzył kie był dzieckiem. (nie wiem cy go dobrze bocem, a nik więcej go nie umie)... Takie to wyj okruski zywobycio pozbacowałak i pozbierała w pamięci bo nie zawse tak było w Ludźmierzu jako dziś...

autor

skorusa

Napisany: 2014-08-19 Dodano: 2014-08-19 10:53:41

Ten wiersz przeczytano 1113 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie