ONEGDAJ, czyli impresja na...

Na ławeczce w pewnym parku zasiadły wspomnienia
i tak sobie rozprawiają niby od niechcenia:
- Kiedyś człowiek, droga pani śmiał się tak beztrosko,
bez tapety na obliczu też wyglądał bosko!

- A tak tak, paniusiu miła drzewiej tak bywało,
że człek tańczył aż do rana i było mu mało.
- A pamięta dobrodziejka te letnie wieczory?
Choć deszcz zmoczył długie włosy człowiek nie był chory.

- Kiedyś, moja droga pani to było inaczej.
Dzieci zamiast przy laptopach w piłkę grały raczej.
Młodzi mieli inny zapał do szkoły, do pracy
a dziś co? Dostawać chcą to jak na złotej tacy.

Ksiądz nie płakał na ambonie wchodząc w politykę,
sąsiad z lewej tego z prawej nie szarpał za grdykę.
Na wizytę do lekarza, proszę miłej pani
nie czekało się jak teraz trzema miesiącami.*

Tak kumoszki wspominały bardzo stare dzieje
nie zważając, że jak dawniej kur i dzisiaj pieje.
Słońce, chociaż mocniej świeci wciąż ma kolor złota,
bogacz zawsze z pełną gębą, z głodu drży biedota.

I choć można by wspominać do późnej jesieni
nikt nam wspomnień nie odbierze, historii nie zmieni.
Warto zatem siwą głowę w nowy czas skierować
z werwą, krzepą, z apetytem by przyszłość budować.

autor

Tiara2

Napisany: 2017-07-31 Dodano: 2017-07-31 06:40:56

Ten wiersz przeczytano 1255 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie