Opustoszały perony

Tak nas mało i tak mało czasu dano nam.
Tak nas wielu i tak wiele pożądamy. Chcielibyśmy wiecznie trwać.
Tyle krwi już przelanej, tyle dzbanów czeka,
byśmy wypełnili je niepokorą własnych grzechów.
W imię świata, w imię brata, w imię zbawiennego światła,
odbieramy sobie przestrzeń, dary u stóp poskładane.

W ciasnych domach, pod stołami planujemy spiski,
po cichutku, po malutku, zagarniamy sobie wszystko.
Każdy okruch, każdy uśmiech tego co nad nami stoi,
odbierzemy mu skuleni, w bunkrach własnych paranoi.
To co nasze, to co mamy, to jest wielkość czysta,
Ale oczy widzą więcej. Zazdrość ścieka śliną z pyska.

Każdy człowiek ma to samo, każdy włada światem,
siła miłości i dwóch rąk, zawsze wyciągniętych na potrzeby uzdrawiania.
Tylu chorych i potrzebujących zamiata ulice błagając o uwagę,
chcą przemówić ten raz ostatni. Chcą byś zaprosił ich do obiadu.
I nie ma wzruszeń, nie ma przebacz, nie ma już dialogów,
To tylko krótkie historie. Dobrze się je ogląda w szklanym oku.

Ziemia jest szkłem w koronie, o ścianę i zwykły koniec.
Ale ktoś jeszcze wierzy, że spłoną złote trony.
Ktoś jeszcze walczy i patrzy nam w serca,
Ktoś nie karze nas dziś, bo jutro wciąż możemy więcej.
Ktoś umiera znowu w ulicy, ktoś ma kilka pytań do Boga,
Miliardy ludzi stoją obok. Nuda uwiera ich w tyłki. Gwizdek i poszło. Opustoszały perony.

autor

rebel

Napisany: 2010-10-28 Dodano: 2010-10-28 09:27:48

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie