Ostatni raz

Spotkałem się z kumplem dawno nie widzianym,
i efekt końcowy opisać tu chciałem.
On jest wykończony, ja mocno skonany,
tak miało wyglądać spotkanko to małe.

Początkowo wspomnień gnało co niemiara,
powracały fakty gdzieś w głowach utkwione.
Ale przeważała w tym wypita czara,
i za każdym razem toasty wznoszone.

Tyle tego było aż w głowie się kręci,
że można garściami wrażenia wybierać.
Sięgając uparcie do granic pamięci,
i żyć jej pozwolić, i nie dać umierać.

Mijały minuty, godziny mijały,
opite wspomnienia tętniły nastrojem.
Czas w naszych umysłach pęczniał oszalały,
a my w nich tkwiliśmy, dwa smętne opoje.

Historie wciąż rosły, sięgaliśmy głębiej,
prawie do dzieciństwa swego dotarliśmy.
Odważniejsi w myślach, wygadani w gębie,
aż w końcu zmorzeni w snu szpony padliśmy.

Nie można tak czynić, jak ja i kolega,
opijać wspomnienia bo czym to się kończy…
Wyglądam debilnie, on niczym lebiega,
i zamiast pamięci kretyństwo nas łączy.

Spotkałem się z kumplem…lecz przyrzekłem szczerze,
że więcej nie idę na takie spotkania.
Chyba że robione w innej atmosferze,
doceniając wartość życia wspominania.

autor

Grand

Napisany: 2008-07-04 Dodano: 2009-01-31 11:43:08

Ten wiersz przeczytano 495 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie