Ostatnie spotkanie. Proza.

Gdyby człowiek wiedział, że upadnie
na pewno by wcześniej usiadł.
Gdybym wiedziała, że to ostatni raz
być może …a może jeszcze inaczej…
ale nie wiedziałam ,więc…

Spotkaliśmy się po raz kolejny, nad nami
błyszczała wielka jasna gwiazda.
Między kwiatami i paprociami poruszały się
świętojańskie robaczki, napawaliśmy się
pięknem letniego zmierzchu, przepojonego
słodką wonią kwiatów ogrodowych,
cykaniem świerszczy, oraz szumem
poruszanych przez wiatr drzew.
Wilgotny chłód ciągnął od ogrodu, więc
weszliśmy do sypialni, gdzie w gasnącym
świetle dnia panowała szarość
Roznieciłeś ogień w kominku, na tapecie
zaczęły tańczyć zwiewne cienie.
koronkowych firanek poruszanych lekkim
wiatrem wpadającym przez uchylone okno.
Sączyliśmy powoli schłodzone wino,
słuchaliśmy przyciszonej muzyki
pełnej powagi i smutnej skargi, która była
esencją tego wieczoru. Cisza i przytulność
pokoju podkreślały naszą samotność
i odcięcie się od świata. Ogień zmienił
się w kupkę popiołu, ucichły ostatnie
dźwięki muzyki, milczenie leżało między
nami jak wielka przepaść nie do
przekroczenia, czułam się odrętwiała
i zimna jak lód, choć bardzo pragnęłam,
by zalała mnie wielka fala emocji, ale
tylko łza spłynęła spod opuszczonych rzęs…

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2010-03-30 Dodano: 2010-03-30 10:07:19

Ten wiersz przeczytano 912 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie