ostrość

Spojrzenie w przeszłość, wizją.
Fajne.
Pozdrawiam serdecznie.
;)

Zachwycająca poezja z wyszukanymi metaforami. Brawo !
Pozdrawiam Wańdziu :)

Witaj Wando
Wiersz wolny w wyśmienitym wydaniu.
Ślę serdeczności.

We wspomnieniach w oczach zawsze będzie nasz dom
rodzinny bliscy
niezapomniani :)
pozdrawiam serdecznie:)

Mgła ma ogromne znaczenie, odsłania i zasłania, a
wspomnienia zawsze człowiekiem prawie potrząsają.
Osobiste wynurzenia dla nastroju są zawsze w cenie.
Z pozdrowieniem Wando.

Bardzo dziękuję za piękny komentarz, a co do Twojego
Wiersza - wilki trwają w nieustannym zachwycie.
Pozdrowienia:)

Witaj Wando!

W gruncie rzeczy, w oczach zawsze będzie dom,
dzieciństwo, jakie próbujemy ( potrafimy)
odwzorowywać wspomnieniami z pamięci.
Dlatego, kto widzi schody, po których umiejętnie
potrafi się poruszać, zawsze sięgnie najdalszych
zakątków swojej świadomości - nie tylko, rzecz jasna
-:)

Super treść!

Pozdrowienia dla ciebie ślę

Człowiek jest jak dom, który starzeje się razem z
wystrojem i meblami. Najważniejsze jest, aby schody do
marzeń nigdy nie spróchniały.
Z dużą przyjemnością przeczytałem Wando. :)

Gratulacje i ukłony. 100 - świetnych wierszy. Dla
mnie, ten "number one"- ale, to pewnie osobiste
przeżycia.No i ten " /ojcze nasz/- normalnie, podciął
mi "pęciny". Nie pisałem, bo mnie cenzor wyrzucił, za
wiersz "Non, je ne regrette rien"- to przeprosiłem,
chociaż nie wiem, za co.Gratulacje

Piękny, świetny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)

Zamglenia są bezpieczne :)
Pozdrawiam z podobaniem :)

Jak zwykle doskonały wiersz,
z nutą tęsknoty za przeszłością,
którą czasem lubimy podkolorować po x latach, mimo, że
nie zawsze jest ona idealna, bowiem są w niej też
historie, których wolimy nie pamiętać, które wolimy
upiększyć.
Sądzę, że dobrze jest pamiętać, to co dobre, ale
pamięć płata figle, bywa, ze właśnie to, co byśmy
chcieli w niej zatrzeć. mimo wszystko wychodzi na
powierzchnię, nie może jej kontrolować, choć czasem
bywa i tak, że coś po prostu wypiera, gdy jest to zbyt
duży ciężar.
Pozdrawiam, jak zwykle z podziwem.

- cudowny wiersz. Rodzimy się z kromką chleba i
wyśnionym domem.

Nie wszystko trzeba dopowiedzieć, bo wtedy zniknęłaby
magia, którą nasiąkamy od dzieciństwa. Motyw domu,
niesamowite, wieloznaczne obrazowanie. Lubię te Twoje
wiersze; prowadzą mnie w głąb siebie, a za każdym
razem inaczej, niż mi się pierwej wydawało.

Piękny wiersz.
Podobno wspomnienia się z czasem zmieniają, dokładamy
do wspomnień z naszego dzieciństwa coś z zasłyszanych
od bliskich opowieści. Ale tu nie o taką nieostrość
chodzi.
Pozdrawiam serdecznie.