Oto matka.

Tato, jestem z ciebie dumna.
Przytul jeszcze, więcej ciepła, zawsze bądź.
Nie bój się.Tak kocham swego tatę, więcej i wciąż.
Tato, opowiedz mi jeszcze o świecie, tak jak ty potrafisz,
uwielbiam, gdy uczysz mnie życia, słucham Cię, więc opowiadaj.
Nie płaczę, nie mam dość Twej obecności,
zbyt długo czekałam, byś był obok mnie.Z opieka i troską.
Wiem, rozumiem, nie płacz tatusiu.
Życie jest pełne krętych dróg.Sam mnie tego uczysz.
Chcę wierzyć, jak Ty, że jest światełko w tunelu,
że ludzie są dobrzy w sobie sami, tylko czasem gubią mapę celu.
Dziękuję, że się nie poddałeś.Że nie pozwoliłeś nam zagubić się,
Trzymam Twą rękę.Nie puszcze jej.
Czekałam.Chciałam, byś nie zniknął,
i jesteś.Jak belka strop trzymająca, by wiatr nie porwał mnie w nicość.
Czy to słońce tak razi?Tak, budzi mnie ze snu, z największego marzenia.
Byś Julio, tak rzec mogła, bym miał szansę na potrzebę bliskości ojca swego.
Nie wiem, czy czas obdaruje mnie tymi słowami z ust twoich i serca.
Teraz tak bardzo się boję, gdy jestem. Lecz odpychasz mnie w przerażeniu.
Gdy płaczesz dziko, tak żałośnie, jakbym był diabła wcieleniem,
a ja dławię swą łzę.Za dużo cierpienia.
Matka Twa strategię wojny obraca w kunszt, arcydzieło zniszczenia,
bym zniknął czym prędzej.Taka jej wola, takie Matki twej marzenie.
Odbiera mi cię, odbiera oddechy w lęku zrodzone,
gdy znów przybywam, a ty rozpaczliwie uciekasz.Nie wiem, kto bardziej się boi.
Tyle bólu!Tyle rozpaczliwego poszukiwania ratunku,
by ojciec był ciepłem a nie zjawą, złym duchem.
Kobieta, Matka siedzi w kuchni i skałą się staje,
gdy ty błagasz, żeby ten Pan zniknął.Byś odpocząć mogła od dzikiego płaczu.
I pan ten, Tatuś Twój, za każdym razem, tak samo w pospiechu odchodzi.
By nie zadawać ci więcej cierpienia.Choć w sercu umiera.Z miłości i tęsknoty.

autor

rebel

Napisany: 2009-10-28 Dodano: 2009-10-28 12:43:08

Ten wiersz przeczytano 518 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie