Owoce skruchy

Spłacam swój dług obłokom bladym i zakrwawionym,
zwracam mrocznej studni jej wilgotne dziecię
i celebruję istotę wszystkich powracających sił
na swe odwieczne, prawidłowe terytoria
dziecięcą wyobraźnią wyznaczone.

Rozbudzony - nasycam się rajem utraconym
zachwycając się jego przyziemną szarością
poznaję miejsca mojego poczęcia...

Z niespokojnego szelestu wrażliwych drzew
wysnuwam jak dawniej te same opowieści
zgubione w drodze mojego szaleńczego tempa.
W oddali nastrajam swe instrumenty do rytmu
zapamiętanej lecz pomijanej rzeki życia,
nie zatrzymując już swego odbicia
pozwalam by opowieści
same się wysnuwały poprzez usta natury.

A moje słowa niech pozostaną tylko
nieudolnym odbiciem wszystkich historii
ukrytych w każdym dotykalnym i doskonałym
instrumencie otaczającego nas życia.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-04-13 Dodano: 2007-04-13 16:19:01

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie