Pamięć

sprowadzona na ziemię porannym chłodem
wędruję przez park obserwując ruchy chmur
kołysanie nagich gałęzi, zabawy psów,
przystaję przy wierzbie płączącej
nad losem bezdomnych i głodnych ludzi,
co szukają w koszach tego co innym ciąży
i dziekuję opatrzności za to co mam...

niepokój w sobie, co spać nie daje,
troski, dzięki którym wiem, że żyję,
trudne życiowe sprawy do załatwienia,
duszę, serce wrażliwe, oczy co widzą
i pamięć o sobie, Tobie i innych...

autor

Imarylis

Napisany: 2003-04-03 Dodano: 2004-06-21 10:32:37

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Biały Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie