pamiętam ludzi...

Pamiętam ludzi którzy przez dzień Boży cały
Pogoda, niepogoda - ciągle pracowali
Pamiętam gospodarzy drobnych, muskularnych
Rzadkie ich przekleństwa - śmieszne, niewulgarne
Przed nocą piec gorący i zapach kolacji
Potem - czarno białe przedstawianie racji
W rozmowach, wspomnieniach i w rozumowaniach
Tak prostych jak miedza, jak znak na rozstajach
Pamiętam ich koszule, sztywno krochmalone
Ubrania z kantami ostrymi, szczotką dopieszczone
Gdy w ranek niedzielny szli poboczem szosy
Przed płotem kościelnym ściszając swe głosy
Pamiętam szorstką dłonią po głowie głaskanie
Na „Szczęść Boże żeńcom” pleców prostowanie
Potem w odpowiedzi „daj Boże, daj Boże”
Cieszył się łan pszeniczny, falował jak morze
Do takiego kraju tak tęsknię jak Norwid
Choć cenię technikę, jednak niepokorny
Myślę czy znajdziemy sens istnienia skryty
My co rozumiemy bajty oraz bity....

autor

yanzem

Napisany: 2004-09-15 Dodano: 2004-09-15 23:39:11

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 58

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie