Z pamiętnika

Dziękuje Wam kochani za wszystkie głosiki, które wiele dla mnie znaczą. Przesyłam Wam promienny uśmiech i gorąco pozdrawiam.

Białe chmury sunęły
po błękicie nieba,
Śmiały się do siebie
wędrując nad
ośnieżonymi czubkami drzew.

A w sercu krzyczały wspomnienia,
w głowie szumiały
niepoukładane myśli.
Wydawało się, że świat wariuje
a może to ja wariowałam
gubiąc się w sobie samej.
Bo tyle słów niepotrzebnych padało
Tyle łez gorzkich się rozlało
i tyle chwil niechcianych przeminęło.

Tak wielki brak sensu dzwoni wciąż
w nieuczesanym życiu człowieka.
Jak spadające liście z drzew
nawet ta zaplamiona karta wspomnień nie znaczy nic.
Nic tak wyjątkowego co mogłoby
zawładnąć sercem i zatańczyć z marzeniami przybranymi w uśmiechy.

Bo jak chmury na niebie i jak śnieg na ziemi...
Jak ptaki w powietrzu a ryby w wodzie tak człowiek pozostaje bezwładnym
na to co było i kiedyś będzie.

Intaerpretacja wiersza pozostaje dla każdego dowolna.

autor

Corinne

Napisany: 2007-01-26 Dodano: 2007-01-28 10:46:50

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie