Pan Leonardo

Dotykam fioletów- oceanów mysli.
Rozchylam noc by poznac jej sekret.
Wsłuchuje się w uśmiech wiatru.
Jestem przez tę jedną z chwil Mona Lisą.

Targowisko ludzkich spojrzeń ogarnia wrzawa.
Łagodnieją wyciągając ręce po tęczę nadziei.
Cofają się, to na powrót znów kroczą.
Spijam ze snu ust czarowny nektar.

Pan Leonardo zdaje się usmiechać.
Pomny swej prawdy zamknietej w prostocie.
Gdy ja zachwycam się i dziwie wielce on tylko strząsa z pióra kolejną kroplę atramentu przyszłości.

autor

Harima

Napisany: 2005-02-26 Dodano: 2006-02-28 15:09:59

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie