Pani Plantier

Zapamiętam na zawsze Twe dostojne nazwisko.
I to, jak wołają na Ciebie Pani Plantier.
Wyglądasz niewątpliwie delikatnie i pięknie.
Lecz ten dziwny róż pod skórą, przysłania całą biel.

Tak jakby gniew wielki chował się pod spodem.
I gdy patrzę na to, ogarnia mnie lęk.
Dlatego wybacz moja droga ale o to co zrobię:
Od dziś Pani Muscosy podziwiać będę wdzięk.

Lecz by tego dokonać – droga ciężka.
Ona mieszkać musi u mnie ale Ty nie chcesz odejść.
Muszę więc posunąć się o krok dalej.
Wyrwać Cię jak chwast – i tak też dzisiaj zrobię.

Oto łapię Cię oburącz, ściskam najmocniej jak potrafię.
Łez nie Ronisz, nie Bronisz się, ani nie Krzyczysz.
I gdy już Jesteś Martwa, słyszę Twoje „Kocham Cię”,
cichy szept w mojej głowie, którego nikt nie usłyszy.

Pojmuję nagle mój czyn. Jak mogłem pragnąć innej?
Padam na kolana, patrząc jak biel w czerń się zmienia.
Pani Muscosa w spokoju, czeka zaraz obok.
Lecz bez Ciebie Ukochana to już nie ma znaczenia.

Tyle Uczucia Tobie dałem, lecz Ty Dałaś mi wiele więcej.
Twoje piękno, Twój zapach, Twój niespotykany urok.
Ten róż którego się tak bałem, a który jasno mówił:
„Moja Miłość jest tylko dla Ciebie, więc ukryję Ją pod skórą”.

autor

Shinigami

Dodano: 2007-12-07 00:21:39

Ten wiersz przeczytano 475 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie