Panna

Zbierająca kwiaty na łące, zamyślona,
jej oczy wpatrzone w toni dal.
Jej szal płynie rozwiany powiewem wiosennego wiatru.
Jej włosy, na nich ze słomy upleciony wianek,
a w dłoni amulet – łagodnie ściskany.

Spokojna, w rozkosznej chwili zakochana,
ani minuta ani godzina nie znają jej imienia.
Rożne jej tej nocy cienie...
Rożne jej zwiewnej sukienki odcienie,
i oczu blask w świetle księżyca, objawienie.

Na niebo, na jego drogowskazy spoglądająca,
a w jej sercu miłość, lecz i ona także w gwiazdach pływająca...
w nich troska o nią, szczególnie jedna...ponad nią się unosząca.
Zachwycająca się nad zapachem kwiatów rosnących na łące
zaspokajająca głodną duszę ich piękną wonią lecz cały czas w trosce…

Jej małe, bose gładkie białe stopy dotykają jej matki - ziemi,
piasku, trawy, dających chłód i odprężenie gładkich kamieni.
Bukiet różnobarwnych kwiatów mieni się w jej delikatnych dłoniach
Lecz dlaczego śmiały uśmiech na twarzy jej, nie jest w stanie mnie przekonać...

N.Y

autor

dawidny

Napisany: 2004-08-04 Dodano: 2016-07-01 00:03:49

Ten wiersz przeczytano 603 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie