papierowy ludzik

gonisz, gonisz sny, objęty w Ich urok,
spdają tony słów, poddające się sznurom,
rozgałęzione korony są gdzieś wiem...
chce uwierzyć w to, że mogę mieć je
czy wierzysz we mnie?
postoję tu przez chwilę,
przemyśl to, nie musisz odpowiadać na siłę,
zgubiłem się w kartkach pustych w słowa,
rozwiał je wiatr mych myśli, teraz znów mnie zobacz
papierowy ludzik, obok takich z drewna, obok tych ze stali i z ołowiu,
żegnaj

gonie, gonie sny...

autor

Fremon

Napisany: 2006-12-04 Dodano: 2006-12-04 21:59:26

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie