Para z marmuru...

...jak niewiele wystarcz by zburzyć! Jak wiele trzeba by odbudować...

18.09.2006

Po rozstaniu spotkania przyszedł czas
Łakome spojrzenia oczu
Ciała drżące z pożądania
Tyle powiedzieć chcę
Lecz usta jak zaklęte milczą
Stoimy tak bez słów

Kto zrobi pierwszy krok
Nagle w sercu pęka coś
Wtuleni w siebie trwamy nie mówiąc nic
Jak dwa posągi z marmuru
Tu nie trzeba słów

Poznajemy się od nowa
Wdychamy zapach naszych ciał
Świat zawirował wokół nas
W skroniach pulsuje krew
Serce trzepocze jak w sidłach ptak

Chwile szczęścia
Trwajmy tak proszę choćby milion lat
Delikatny dotyk ust
Smakuje jak Ambrozji nektar

Uczucia ptak otulił skrzydłem swym
Te chwile pozwalają mi żyć
Nie ma demonów z przeszłości
Jesteśmy tylko my

Wystarczył głupi gest
Wszystko rozsypało sie w gruz
Gorące spojrzenie
Zastąpił smutek i żal
To co nas łączyło runęło jak domek z kart

Jednak uczucie na gruzach głupoty
Odbudowało miłości dom
Na fundamentach niezrozumienia
Wyrósł zamek pośród gwiazd

Na kamiennym tarasie
Wtulona para jak posąg z marmuru trwa
A minęło juz milion lat

Tristan350

autor

Tristan350

Napisany: 2006-09-18 Dodano: 2006-09-22 00:14:10

Ten wiersz przeczytano 572 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie