Paralityk i ja

Cielesny paraliż jest tylko czasowy, Lecz gorszy ten drugi, tak zwany duchowy. Czy chcesz uzdrowienia - zapytał Zbawiciel? Gdy pragniesz go bardzo to przemień swe życie.

Niemocą związany w nieznośnym bezruchu
Przez wiele lat cierpiał czekając zbawienia,
By z ciała i duszy ktoś zerwał łańcuchy
I stan beznadziei w optymizm zamienił.

Zbawiciel go dźwignął słowami współczucia
Zdejmując okowy włożone szatanem,
Obłudną zaś wyższość szabatu odrzucił,
Gdyż on człowiekowi; nie człowiek dlań dany.

Rozumiem skąd biorą się moje choroby,
Dlaczego nieszczęścia i ból dotykają;
Bo obok bliźniego jak ślepiec przechodzę,
Sam tkwiąc w egoizmie nie widzę go wcale.

Paraliż zniewolił dłoń ludzkiej pomocy
I nie chce rozprysnąć fontanną miłości,
Głos złości do serca lodowcem się wtłoczył
A w duszy pustynny świat pychy zagościł.


09.05.2009

Dziś o 22:07 zmarł mój przyjaciel - duchowny, któremu poświęciłem wiersz o ludzkiej głupocie. Zostawił żonę i dwoje dzieci. Miał 37 lat. Ten wiersz też oddaje mój żal... Napisałem na "kolanie".

autor

Skaut

Napisany: 2009-05-09 Dodano: 2009-05-10 00:01:21

Ten wiersz przeczytano 1385 razy

Oddanych głosów: 51

Rodzaj Sylabiczny Klimat Ciepły Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie